بهی

بهی . [ ب ِ ] (حامص ) نیکویی و خوبی . (برهان ) (غیاث ). خوشی و نیکویی و خوبی . (آنندراج ). خوبی . (انجمن آرا). نیکویی و خوبی . بهتری . (ناظم الاطباء). پهلوی «وهه » . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). بدین معنی مرکب است از «به » و «یای » مصدر. (آنندراج ) (از غیاث ) :
بجای هر بهی پاداش نیکی
بجای هر بدی بادآفراهی .

دقیقی .

ز بداصل چشم بهی داشتن
بود خاک در دیده انباشتن .

فردوسی .

چو تاریک شد روزگار بهی
از ایشان بهرمز رسید آگهی .

فردوسی .

بر فرخی و بر بهی گردد ترا شاهنشهی
این بنده راکرمان دهی آن بنده را کرمانیه .

منوچهری .

بود دوری از بد ره بخردی
بهی نیکی و دوری است از بدی .

اسدی .

نشاید بهی یافت بی رنج و بیم
که بی رنج کس نارد از سنگ سیم .

اسدی .

نه دانندگان را ز دانش بهی است
نه نزدیک کس دانشی را بهاست .

ناصرخسرو.

بر تو به امید بهی روز روز
چرخ و زمان میشمرد سالیان .

ناصرخسرو.

با بهان رای زن ز بهر بهی
کز دو عقل از عقیله ای برهی .

سنایی .

بفرمانبری کوش کآرد بهی
که فرمانبری به ز فرماندهی .

نظامی .

بهر جا که روی آری از کوه و دشت
بهی بادت از چرخ پیروز گشت .

نظامی .

بزرگیش بخشید و فرماندهی
ز شاخ امیدش برآمد بهی .

سعدی .

بهی بایدت لطف کن کآن مهان
ندیدندی از خود بتردر جهان .

سعدی .

|| ترقی . دولت . (غیاث ) :
نشین با اهل علم ای دوست مادام
که از دانش بهی یابی سرانجام .
|| صحت و تندرستی . (غیاث ). بهبودی . (انجمن آرا). صحت و شفا و تندرستی . (ناظم الاطباء). بهبود. شفا. صحت . (فرهنگ فارسی معین ) :
بادا رخ عدوی تو همچون بهی دژم
روی تو باد همچو گل از شادی و بهی .

رودکی .

چه بندی دل اندر سرای سپنج
که هرگز نداند بهی را ز رنج .

فردوسی .

تو دوری و از دوری تو سخت برنجم
امیدبهی نیست چو زینگونه بود کار.

فرخی .

امید بهی در شهنشه ندید
در اندازه ٔ کار او ره ندید.

نظامی .

بیمار چو اندکی بهی یافت
ور شخص نزار فربهی یافت .

نظامی .

خاقانیا ز عارضه ٔ درد دل منال
کز ناله هیچ درد نشان بهی ندید.

خاقانی .