بوبرد
لغتنامه دهخدا
بوبرد. [ ب ُ ] (اِ) بلبل را گویند که بتازی عندلیب خوانند. (برهان ). بلبل . (انجمن آرا) (رشیدی ). بوبر. بوبردک . بلبل . (فرهنگ فارسی معین ) :
نمیدانی که سیمرغم که گرد قاف میگردم
نمیدانی که بوبردم که در گلزار میگردم .
رجوع به بوبر و بوبردک شود.
نمیدانی که سیمرغم که گرد قاف میگردم
نمیدانی که بوبردم که در گلزار میگردم .
مولوی .
رجوع به بوبر و بوبردک شود.