بوج

بوج . [ ب َ / بُو ] (اِ) بوچ . تکبر. غرور. || خودنمایی . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). || کر و فر. (فرهنگ فارسی معین ). برای همه ٔ معانی رجوع به بوچ شود. || درلهجه ای از لهجه های ماوراءالنهر، ظاهراً بمعنی بوس وبوسه و قبله است . (یادداشت بخط مؤلف ) :
ای فلک بوج داده برکف پاج
هیچ نیکی ز تو نداشته باج .

سوزنی .

|| در لهجه ٔ دیلمان ، گندم نارسیده و سبز که ستول کنند. (یادداشت بخط مؤلف ). رجوع به بوچ شود.