بوغاء
لغت‌نامه دهخدا
بوغاء. [ ب َ ] (ع اِ) خاک نرم که مذرور ماند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). خاک بسیار نرم . (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء) :
لعمرک لو لا هاشم ما تعفرت
ببغدان فی بوغائها القدمان .
- بوغاءالطیب ؛ بوی آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). رایحه ٔ خوش بوی . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مردم سبک مایه و گول . || اختلاط. || شوریدگی کار. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
لعمرک لو لا هاشم ما تعفرت
ببغدان فی بوغائها القدمان .
(اقرب الموارد).
- بوغاءالطیب ؛ بوی آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). رایحه ٔ خوش بوی . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || مردم سبک مایه و گول . || اختلاط. || شوریدگی کار. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
