بویژه
لغت‌نامه دهخدا
بویژه .[ ب ِ ژَ / ژِ ] (قید مرکب ) خصوصاً. مخصوصاً. علی الخصوص . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) :
به هر کار مشتاب ای نیک بخت
بویژه بخون زآن که کاری است سخت .
بترسم ز آشوب بدگوهران
بویژه ز دیوان مازندران .
که چونین سخن نیست جز کار زن
بویژه زنی کوبود رای زن .
|| امیدوار. (ناظم الاطباء).
به هر کار مشتاب ای نیک بخت
بویژه بخون زآن که کاری است سخت .
فردوسی .
بترسم ز آشوب بدگوهران
بویژه ز دیوان مازندران .
فردوسی .
که چونین سخن نیست جز کار زن
بویژه زنی کوبود رای زن .
فردوسی .
|| امیدوار. (ناظم الاطباء).
