بیخورشی
لغتنامه دهخدا
بیخورشی . [ خوَ / خ ُ رِ ] (حامص مرکب ) بی خوراکی . بی خوردی . بی طعامی :
چون من ز نهاد خویش پاکم
کی بیخورشی کند هلاکم .
از بیخورشی تنم فسرده ست
نیروی خورندگیش مرده ست .
چون من ز نهاد خویش پاکم
کی بیخورشی کند هلاکم .
نظامی .
از بیخورشی تنم فسرده ست
نیروی خورندگیش مرده ست .
نظامی .