بیدهن

بیدهن . [ دَ هََ ] (ص مرکب ) (از: بی + دهن ) مخفف بیدهان . فاقد دهان . || کنایه از کسی که بر سخن گفتن قدرت نداشته باشد. (آنندراج ). عاجز و ناتوان در تکلم . سخنران حقیر. (ناظم الاطباء) :
عاشقان بیدهن را زهره ٔ گفتار نیست
ورنه جای بوسه پرخالیست در کنج لبش .

صائب .