بیرامش
لغت‌نامه دهخدا
بیرامش . [ م ِ ] (ص مرکب ) (از: بی + رامش ) بی شادی . ناشاد :
همه بدسگالند و بیدانشند
زبیدانشی تیره بیرامشند.
تن مرده چون مرد بیدانش است
که نادان بهر جای بیرامش است .
همه بدسگالند و بیدانشند
زبیدانشی تیره بیرامشند.
فردوسی .
تن مرده چون مرد بیدانش است
که نادان بهر جای بیرامش است .
فردوسی .
