بیرون بر
لغتنامه دهخدا
بیرون بر. [ بی ب َ ] (نف مرکب ) برنده به بیرون وخارج . بیرون برنده . || (اصطلاح بازاریان ) مشتری که برای فروش در ده یا شهرهای کوچک متاع خرد وبرد. (یادداشت مؤلف ). || (اصطلاح بازاریان ) آنکه مال التجاره صادر کند. (از یادداشت مؤلف ).
