بیم خورده

بیم خورده . [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ] (ن مف مرکب ) پر از بیم و ترس . ترسیده :
از آن بیم خورده سواران تور
دو تن تازیان دید ناگه ز دور.

فردوسی .

سه گرد از پس بیم خورده دو تور
بتازیم پویان برین راه دور.

فردوسی .

بدو گفت کاین بیم خورده سوار
بهدیه ازین کودک خرد دار.

اسدی .