بیهده گو

بیهده گو. [ هَُ دَ / دِ ] (نف مرکب ) مخفف بیهوده گوی :
دلْتان خوش کرده ست دروغی که بگویند
این بیهده گویان که شما از فضلایید.

ناصرخسرو.

نمیرود که کمندش همی برد مشتاق
چه جای پند نصیحت کنان بیهده گوست .

سعدی .

زبان ناطقه در وصف شوق او لال است
چه جای کلک بریده زبان و بیهده گوست .

حافظ.

و رجوع به بیهده گوی و بیهوده گو شود.