بیگانگان
لغت‌نامه دهخدا
بیگانگان . [ ن َ / ن ِ ] (اِ) ج ِ بیگانه . غریبه . غیرخویشاوند. غیرخودی :
برادر بدش چند و چندی پسر
ز بیگانگان آنکه بد باهنر.
چنین هم تو از مهر او چشم دار
ز بیگانگان زین سپس خشم دار.
مر استاد او رابر خویش خواند
ز بیگانگان جای پردخت ماند.
چو دولت خواهد آمد بنده ای را
همه بیگانگانش خویش گردند.
|| بیرونیان . اجنبیان . اغیار : و همه اطراف ممالک بیگانگان فروگرفته بودند و اسلام قوی گشته . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 111).
ای بسا هندو و ترک همزبان
ای بسا دو ترک چون بیگانگان .
من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد.
|| نامحرم :
ز بیگانگان چشم زن کور باد
چو بیرون شد از خانه در گور باد.
رجوع به بیگانه شود.
برادر بدش چند و چندی پسر
ز بیگانگان آنکه بد باهنر.
فردوسی .
چنین هم تو از مهر او چشم دار
ز بیگانگان زین سپس خشم دار.
فردوسی .
مر استاد او رابر خویش خواند
ز بیگانگان جای پردخت ماند.
(حاشیه ٔ لغت فرس اسدی نخجوانی ).
چو دولت خواهد آمد بنده ای را
همه بیگانگانش خویش گردند.
ابن یمین .
|| بیرونیان . اجنبیان . اغیار : و همه اطراف ممالک بیگانگان فروگرفته بودند و اسلام قوی گشته . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 111).
ای بسا هندو و ترک همزبان
ای بسا دو ترک چون بیگانگان .
مولوی .
من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد.
حافظ.
|| نامحرم :
ز بیگانگان چشم زن کور باد
چو بیرون شد از خانه در گور باد.
سعدی .
رجوع به بیگانه شود.
