بی حاجت
لغت‌نامه دهخدا
بی حاجت . [ ج َ] (ص مرکب ) آنکه احتیاج ندارد. بی نیاز :
ور تو خود از حجت بی حاجتی
نه بتو مر حجت را حاجت است .
بی حاجتم بفضل خداوند لاجرم
اندر جهان ز هر که بمن نیست حاجتش .
ور تو خود از حجت بی حاجتی
نه بتو مر حجت را حاجت است .
ناصرخسرو.
بی حاجتم بفضل خداوند لاجرم
اندر جهان ز هر که بمن نیست حاجتش .
ناصرخسرو.
