بی وفایی
لغت‌نامه دهخدا
بی وفایی . [ وَ ] (حامص مرکب )صفت بی وفا. بدعهدی . (ناظم الاطباء). مقابل باوفائی ووفاداری . زنهارخواری . (یادداشت مؤلف ) :
که دانست از تومرا دید باید
بچندان وفا اینهمه بی وفایی .
هر روز جهان به جانرباییست
انصاف ده این چه بی وفاییست .
چون کز تو وفاست بی وفایی
پیش تو خطاست بی خطایی .
شد دشمن تو ز بی وفایی
چون بازبرید از آشنایی .
بخوبان دل مده حافظ ببین آن بی وفاییها
که با خوارزمیان کردند ترکان سمرقندی .
نمی خورید زمانی غم وفاداران
ز بی وفایی دور زمانه یاد آرید.
مگر که لاله بدانست بی وفایی دهر
که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد.
|| ناسپاسی . || غدر و خیانت . || ناپایداری . (ناظم الاطباء).
که دانست از تومرا دید باید
بچندان وفا اینهمه بی وفایی .
فرخی .
هر روز جهان به جانرباییست
انصاف ده این چه بی وفاییست .
نظامی .
چون کز تو وفاست بی وفایی
پیش تو خطاست بی خطایی .
نظامی .
شد دشمن تو ز بی وفایی
چون بازبرید از آشنایی .
نظامی .
بخوبان دل مده حافظ ببین آن بی وفاییها
که با خوارزمیان کردند ترکان سمرقندی .
حافظ.
نمی خورید زمانی غم وفاداران
ز بی وفایی دور زمانه یاد آرید.
حافظ.
مگر که لاله بدانست بی وفایی دهر
که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد.
حافظ.
|| ناسپاسی . || غدر و خیانت . || ناپایداری . (ناظم الاطباء).
