بی وضو
لغت‌نامه دهخدا
بی وضو. [ وُ ] (ص مرکب ) (از: بی + وضو = وضوء) که وضو ندارد. که فاقد طهارت است :
شبی همچو روز قیامت دراز
مغان گرد من بی وضو در نماز.
که دانند در بند حق نیستی
اگر بی وضو در نماز ایستی .
حافظ هر آنکه عشق نورزید و وصل خواست
احرام طوف کعبه ٔ دل بی وضو ببست .
رجوع به وضو شود.
شبی همچو روز قیامت دراز
مغان گرد من بی وضو در نماز.
سعدی .
که دانند در بند حق نیستی
اگر بی وضو در نماز ایستی .
سعدی .
حافظ هر آنکه عشق نورزید و وصل خواست
احرام طوف کعبه ٔ دل بی وضو ببست .
حافظ.
رجوع به وضو شود.
