بی کناره
لغت‌نامه دهخدا
بی کناره . [ ک َ / ک ِ رَ / رِ ] (ص مرکب ) (از: بی + کناره ) بی کنار. بی اندازه . بی حد. بی کرانه . || سخت بسیار. فراوان :
بی طاعتی داد این جهان پر اَز نعیم بی مرش
وین بی کناره جانورگشتند بنده یکسرش .
وگر با سرشبان خلق صحبت کرد خواهی تو
کناره کرد باید ای پسر زین بی کناره رم .
با آن غم و رنج بی کناره
داروی فرامشیست چاره .
رجوع به کناره شود.
بی طاعتی داد این جهان پر اَز نعیم بی مرش
وین بی کناره جانورگشتند بنده یکسرش .
ناصرخسرو.
وگر با سرشبان خلق صحبت کرد خواهی تو
کناره کرد باید ای پسر زین بی کناره رم .
ناصرخسرو.
با آن غم و رنج بی کناره
داروی فرامشیست چاره .
نظامی .
رجوع به کناره شود.
