بی گنه

بی گنه . [ گ ُ ن َه ْ ] (ص مرکب ) مخفف بی گناه . که مرتکب گناه نشده است . بی جرم و بی تقصیر :
ز بس غارت و جنگ و آویختن
همان بی گنه خیره خون ریختن .

فردوسی .

برادر ز یک کالبد بود و پشت
چنان پرخرد بی گنه را بکشت .

فردوسی .

نبوده مرا هیچ با تو عتیب
مرا بی گنه کرده ای شیب و تیب .

عماره .

دختران رز گویند که ما بی گنهیم
ما تن خویش بدست بنی آدم ندهیم .

منوچهری .

هم بزیر لگدت همچو هبا کردم
بی گنه بودی این جرم چرا کردم .

منوچهری .

رزبان گفت که این لعبتکان بی گنهند
هیچ شک نیست که آبست ز خورشید و مهند.

منوچهری .

دشمن عاقلان بی گنهند
زانکه خود جاهل و گنهکارند.

ناصرخسرو.

چه کرده ست این بی گنه جانور
که در چنگ جنسی چو خود مبتلاست .

ناصرخسرو.

دل چون دهدت که برستیزی
خون دو سه بی گنه بریزی .

نظامی .

چار سالست کز ستمکاری
داردم بی گنه بدین خواری .

نظامی .

بخون ریختن شد دل انگیخته
ز خون چنان بی گنه ریخته .

نظامی .

که وی در حصاری گریزد بلند
رسد کشور بی گنه را گزند.

سعدی .

نظر کن بر احوال زندانیان
که ممکن بود بی گنه در میان .

سعدی .

ما را که تو بی گنه بکشتی
کس نیست که دست پیش دارد.

سعدی .

بی گنه را بعفو حاجت نیست .

ابن یمین .

رجوع به بی گناه شود.
|| معصوم . بری .
- بی گنه آزار ؛ مخفف بی گناه آزار :
که ملک و دولت ضحاک بی گنه آزار
نماند و تا بقیامت بر او بماند رقم .

سعدی .