تأتاء

تأتاء.[ ت َءْ ] (ع ص ) (از ثلاثی مجرد ت َءَءَ) آنکه زبانش در «تا» آویزد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). آنکه زبانش در «تاء» لکنت داشته باشد. (ناظم الاطباء). || آنکه وقت جماع حدث کند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (قطر المحیط). || آنکه پیش از ادخال انزال کند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || (اِمص ) تبختر در جنگ . || (اِ) حکایت آواز و رفتار کودک . (منتهی الارب ) (قطر المحیط).