تأتاة
لغت‌نامه دهخدا
تأتاة. [ ت َءْ ] (ع مص ) گنگلاج گردیدن به «تا»: تأتاءالرجل تأتاةً و تئتاءً؛ گنگلاج گردید به تاء، یقال تأتاةٌ؛ ای تردد فی الکلام بالتاء. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به اقرب الموارد و تأتاء شود. || خواندن «تکه » را برای جهیدن بر ماده بلفظ تاتا. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || رفتار کودک . || تبختر در جنگ . (قطر المحیط).
