تبادهلغتنامه دهخداتباده . [ ت َ دُه ْ ] (ع مص ) بی فکر و تأمل با هم خطبه و جز آن خواندن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). تباده خطبه و شعر؛ ارتجال آنها و تباده دو تن در شعر؛ تجاری آن دو در آن . (از اقرب الموارد).
