تبرزن
لغت‌نامه دهخدا
تبرزن .[ ت َ ب َ زَ ] (نف مرکب ) چوب بر. (ناظم الاطباء). هیزم شکن . (لسان العجم شعوری ج 1 ورق 286 ب ) :
در این باغ رنگین درختی نرست
که ماند از قفای تبرزن درست .
هر آن درخت که نَدْهد بری فراخور کام
حواله کن به تبرزن که باغبان بگریخت .
تبرزن درآمد ز هر سو بباغ
ز رنج دل باغبانش فراغ .
هاتفی (از لسان العجم شعوری ج 1 ورق 286 ب ).
|| زننده ٔ با تبر. (ناظم الاطباء). شمشیرزن . (لسان العجم شعوری ایضاً) :
بروز جنگ نتوان مرد گفتن
که بددل میشود مرد تبرزن .
در این باغ رنگین درختی نرست
که ماند از قفای تبرزن درست .
نظامی .
هر آن درخت که نَدْهد بری فراخور کام
حواله کن به تبرزن که باغبان بگریخت .
امیرخسرو (از بهار عجم ).
تبرزن درآمد ز هر سو بباغ
ز رنج دل باغبانش فراغ .
هاتفی (از لسان العجم شعوری ج 1 ورق 286 ب ).
|| زننده ٔ با تبر. (ناظم الاطباء). شمشیرزن . (لسان العجم شعوری ایضاً) :
بروز جنگ نتوان مرد گفتن
که بددل میشود مرد تبرزن .
(لسان العجم شعوری ایضاً).
