تبکم

تبکم . [ت َ ب َک ْ ک ُ ] (ع مص ) تبکم کلام بر کسی ؛ بند گردیدن سخن بر او. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط). درماندن در سخن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).