تتام
لغتنامه دهخدا
تتام . [ ت َ تام م ] (ع مص ) آمدن همه ٔ قوم و تمام شدن آنها. (از اقرب الموارد) (از قطرالمحیط). آمدن همه ٔ آنها و تمام شدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). منه الحدیث : فتتامت الیه ِ قریش ؛ ای جأته متوافرة متتابعة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
