تجادع
لغتنامه دهخدا
تجادع . [ ت َ دُ ] (ع مص ) با هم دشنام دادن و خصومت کردن . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء): ترکت البلاد تجادع ُ افاعیها؛ ای تتآکل اشرارُها و تتعادی . (از اقرب الموارد)؛ ای تأکل بعضها بعضاً. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
