تحزن
لغت‌نامه دهخدا
تحزن . [ ت َ ح َزْ زُ ] (ع مص ) اندوهگین شدن . (تاج المصادر بیهقی ) (منتهی الارب ) (غیاث اللغات ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء)(اقرب الموارد) (قطر المحیط). || اندوه نمودن بر کسی و بخشودن او. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || تحزن بر چیزی و برای امری ؛ توجع [ رثا گفتن ] بر آن . (از اقرب الموارد) (قطر المحیط).
