تخت نشین
لغت‌نامه دهخدا
تخت نشین . [ ت َ ن ِ ] (نف مرکب ) پادشاهی که دارای تخت و تاج باشد. (ناظم الاطباء). از عالم مسندنشین . (آنندراج ) :
هرکه شد تاجدار و تخت نشین
تاج او آسمان و تخت زمین .
کآن تخت نشین که اوج سای است
خرد است ولی بزرگ رای است .
تاج بخش شهان تخت نشین
مشرق و مغربش بزیر نگین .
و رجوع به ماده ٔ بعد شود.
هرکه شد تاجدار و تخت نشین
تاج او آسمان و تخت زمین .
نظامی .
کآن تخت نشین که اوج سای است
خرد است ولی بزرگ رای است .
نظامی .
تاج بخش شهان تخت نشین
مشرق و مغربش بزیر نگین .
؟ (حبیب السیر جزو 4 از ج 3 ص 322).
و رجوع به ماده ٔ بعد شود.
