تدأم
لغت‌نامه دهخدا
تدأم .[ ت َ دَءْ ءُ ] (ع مص ) فروگرفتن چیزی را آب . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). فراگرفتن و بالا آمدن آب بر چیزی . (اقرب الموارد) (از المنجد). || برجستن گشن بر ناقه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). برآمدن فحل بر ناقه . (ذیل اقرب الموارد). || برجستن و سوار شدن کسی بر کسی . (از ذیل اقرب الموارد).
