ترح
لغت‌نامه دهخدا
ترح . [ ت َ رَ ] (ع اِ) اندوه . ضد فرح . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). اندوه و غم که ضد فرح است . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). حزن و غم . (المنجد). غم . (اقرب الموارد): ما الدنیا الا فرح و ترح ؛ ای سرور و غم . (اقرب الموارد). ج ، اتراح . (المنجد) :
گه شرف گاهی سعود و گه فرح
گه وبال و گه هبوط و گه ترح .
ما التصوف قال وجدان الفرح
فی الفؤاد عند اتیان الترح .
و زمانی مزدوج به فرح و ساعتی منزه از برح و ترح نیر برج برج سعادت با زهره ٔ زهرا اقران یافت . (دره ٔ نادره چ شهیدی ص 256).
گه شرف گاهی سعود و گه فرح
گه وبال و گه هبوط و گه ترح .
مولوی .
ما التصوف قال وجدان الفرح
فی الفؤاد عند اتیان الترح .
مولوی .
و زمانی مزدوج به فرح و ساعتی منزه از برح و ترح نیر برج برج سعادت با زهره ٔ زهرا اقران یافت . (دره ٔ نادره چ شهیدی ص 256).
