ترقنج
لغتنامه دهخدا
ترقنج . [ ت َ ق َ ] (اِ) آماس بیضه و فتق . (ناظم الاطباء). بادخایه یعنی دبه که غر و تنج نیز گویند، حکیم سوزنی :
عجب آید مرا ز تو که همی
چون کشی بادخایه و ترقنج .
عجب آید مرا ز تو که همی
چون کشی بادخایه و ترقنج .
(لسان العجم شعوری ج 1 ورق 273 ب ).
