تسبغةلغتنامه دهخداتسبغة.[ ت َ ب ِ / ب َ غ َ ] (ع اِ) تسبغ. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (المنجد). دامن خود که بر زره نشیند. ج ، تسابغ. (ناظم الاطباء). و رجوع به تسبغ و تسابغ شود.