تفلیج
لغتنامه دهخدا
تفلیج . [ ت َ ] (ع مص ) گشاده کردن دندان . (تاج المصادر بیهقی ). || قسمت کردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد): فلجوا الجزیة بینهم . (اقرب الموارد). || نظر کردن در کاری و تقسیم و تدبیر کردن درآن . (از اقرب الموارد).
