تقیا

تقیا. [ ت َ ] (اِخ ) از شعرا و علمای ایران و از اهالی شوشتر است و به هندوستان رفت و مورد توجه اکبرشاه قرار گرفت و در دوره ٔ حکومت جهانگیر شاه بمسند صدارت رسید و بسال 1020 هَ . ق . درگذشت . این بیت از اوست :
من بنده ٔ این رسم که در چارسوی عشق
با هرکه نه غارت زده سودا ننمایند.

(از قاموس الاعلام ترکی ).