تقیة

تقیة. [ ت َ قی ی َ ] (ع مص ) پرهیز کردن . (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ) (منتهی الارب ). || پرهیزکاری . (دهار) (مهذب الاسماء) (منتهی الارب ). پنهان کردن مذهب خویش . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). و رجوع به خاندان نوبختی ص 59 و 66 و 75 شود. آوردن بزبان از روی صلاح وقت چیزی را که در دل غیر آن باشد. (ناظم الاطباء). خودداری از اظهار عقیده و مذهب خویش در مواردی که ضرر مالی یا جانی یا عرضی متوجه شخصی باشد. (فرهنگ فارسی معین ). پنهان کردن مذهب خود یا احتیاط در مقابل کسی که مذهب دیگری دارد. (از دزی ج 1 ص 149). || (اصطلاح فقه ) تقیة اسم است ازاتقی یتقی اتقائاً و تاء آن بدل از واو است چنانکه در تهمه و تخمه . و مراد از آن تحفظ از ضرر غیر است بوسیله ٔ موافقت کردن با او در قول یا فعل مخالف حق .