تناکر

تناکر. [ ت َ ک ُ ] (ع مص ) خویشتن را نادان ساختن . (زوزنی ). خویشتن را نادان نمودن .(منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). تجاهل . (اقرب الموارد). || ناشناخته آوردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || ناشناختن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : معن او را بوجه تناکر مدد نمود و کار خصم او بساخت منصور چون او را بشناخت از سر جرایم معهود او درگذشت . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 446). || بر همدیگر دشمنی ورزیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).