تنهانشین

تنهانشین . [ ت َ ها ن ِ ] (نف مرکب ) منزوی . که تنها نشیند و با کس مراوده نداشته باشد، خواه به غرور و خودپسندی خواه به اعتزال :
ز بیکامی دلم تنهانشین است
بسازم گر ترا کام اینچنین است .

نظامی .

بت تنهانشین ، ماه تهی رو
تهی از خویشتن تنهاز خسرو.

نظامی .