تن آسائی
لغت‌نامه دهخدا
تن آسائی . [ ت َ ] (حامص مرکب ) رفه .(منتهی الارب ). تن آسانی . (ناظم الاطباء) :
تن آسائی و کاهلی دور کن
بکوش و ز رنج تنت سور کن .
تن آسائی خویش جستن در این
نه افروزش تاج و تخت و نگین .
چه جستن جز ازتخت و تاج و نگین
تن آسائی و گنج ایران زمین .
بهشت تن آسائی آنگه خوری
که بر دوزخ نیستی بگذری .
رجوع به تن آسائی شود.
تن آسائی و کاهلی دور کن
بکوش و ز رنج تنت سور کن .
فردوسی .
تن آسائی خویش جستن در این
نه افروزش تاج و تخت و نگین .
فردوسی .
چه جستن جز ازتخت و تاج و نگین
تن آسائی و گنج ایران زمین .
فردوسی .
بهشت تن آسائی آنگه خوری
که بر دوزخ نیستی بگذری .
سعدی (بوستان ).
رجوع به تن آسائی شود.
