تهقع
لغت‌نامه دهخدا
تهقع. [ ت َ هََ ق ْ ق ُ ] (ع مص ) پیش گشن فروافتادن ناقه از غایت آزمندی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد). || فرومایگی کردن . || بزرگ منشی نمودن . || امر زشت آوردن . || سفاهت شنوانیدن . || بجمله بر آب آمدن قوم . || نگونسار شدن . || برگشتن از بیماری . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
