تهی رو
لغت‌نامه دهخدا
تهی رو. [ ت َ / ت ِ / ت ُ رَ / رُو] (نف مرکب ) تک رو. تنهارونده . بی همراه :
بت تنهانشین ماه تهی رو
تهی از خویشتن تنها ز خسرو.
|| گمراه و منحرف از راه . (ناظم الاطباء). || دست خالی رونده . رونده ٔ بی چیز. مسافر فقیر و تهیدست :
نه بر مرد تهی رو هست باجی
نه از ویرانه کس خواهد خراجی .
رجوع به تهی رفتن و تهی و دیگر ترکیبهای آن شود. || بیهوده سفرکننده . (فرهنگ فارسی معین ). || آواره . دربدر. خانه بدوش . (فرهنگ فارسی ایضاً).
بت تنهانشین ماه تهی رو
تهی از خویشتن تنها ز خسرو.
نظامی .
|| گمراه و منحرف از راه . (ناظم الاطباء). || دست خالی رونده . رونده ٔ بی چیز. مسافر فقیر و تهیدست :
نه بر مرد تهی رو هست باجی
نه از ویرانه کس خواهد خراجی .
نظامی .
رجوع به تهی رفتن و تهی و دیگر ترکیبهای آن شود. || بیهوده سفرکننده . (فرهنگ فارسی معین ). || آواره . دربدر. خانه بدوش . (فرهنگ فارسی ایضاً).
