تهی کیسه
لغتنامه دهخدا
تهی کیسه . [ ت َ / ت ِ / ت ُ س َ / س ِ ] (ص مرکب ) بی پول . فقیر. آنکه در کیسه چیزی از نقدینه ندارد :
از ساغر سپهر تهی کیسه می مخور
وز سفره ٔ جهان سیه کاسه نان مخواه .
کیسه برانند درین رهگذر
هر که تهی کیسه تر آسوده تر.
تهی کیسه را از گره بر چه باک .
رجوع به تهی و دیگر ترکیبهای آن شود.
از ساغر سپهر تهی کیسه می مخور
وز سفره ٔ جهان سیه کاسه نان مخواه .
خاقانی .
کیسه برانند درین رهگذر
هر که تهی کیسه تر آسوده تر.
نظامی .
تهی کیسه را از گره بر چه باک .
امیرخسرو دهلوی .
رجوع به تهی و دیگر ترکیبهای آن شود.