ته دل
لغت‌نامه دهخدا
ته دل . [ ت َه ْ دِ/ ت َ هَِ دِ ] (اِ مرکب ) درون دل . (ناظم الاطباء).
- از ته دل ؛ از صمیم قلب . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) : تبعیت کردم به سید خود... از روی اعتقاد و از ته دل . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 315).
در روزگار حسن سلوک تو اهل نظم
صائب شدند از ته دل مهربان هم .
- از ته دل ؛ از صمیم قلب . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) : تبعیت کردم به سید خود... از روی اعتقاد و از ته دل . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 315).
در روزگار حسن سلوک تو اهل نظم
صائب شدند از ته دل مهربان هم .
صائب .
