توا

توا. [ ت َ ] (از ع ، اِ مص / ص ) بمعنی ضایع و خراب و تلف باشد. (برهان ). بمعنی خراب و ضایع باشد. (فرهنگ جهانگیری ). ضایعشده و خراب شده و منهدم و تلف شده . (ناظم الاطباء). تلف . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بمعنی هلاک و تلف عربی است . (فرهنگ رشیدی ). رجوع به تواء شود :
فغان از این غراب و وای وای او
که در توا فکندمان نوای او.

منوچهری (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

زیر و زبر بکرد همه خانمانشان
وَاسباب ملک جمله تلف کرده و توا.

مظهر کرمانی (از فرهنگ جهانگیری ).