توفیق دادن

توفیق دادن . [ ت َ / تُو دَ ] (مص مرکب ) تیسیر. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). موافق ساختن پروردگار کار بنده را با رضای خویش : ایزد عزّ ذکره مارا و همه ٔ مسلمانان را در عصمت خویش نگاه دارد و توفیق اصلح دهاد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 254). ایزد تعالی توفیق خیرات دهاد. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 357).
یا رب بفضل خویش تو توفیق ده مرا
تا روز و شب بدارم طاعت به طاعتش .

ناصرخسرو.

چنان زندگانی کن ای نیک نفس
از آن پس که توفیق دادت خدای .

سنائی .

توفیق طاعتش ده و پرهیز معصیت
هرچ آن ترا پسند نباشد بر او مران .

سعدی .

رجوع به توفیق و دیگر ترکیبهای آن شود.