تکول
لغتنامه دهخدا
تکول . [ ت َ ک َوْ وُ ] (ع مص ) فراهم آمدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || پیش آمدن کسی را به دشنام و ضرب ، یقال : تکولوا علیه ؛ ای اقبلوا علیه بالشتم و الضرب فلم یقلعوا. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد).
