تیره میغ
لغت‌نامه دهخدا
تیره میغ. [ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) میغ سیاه و تیره . ابر سیاه و ظلمانی :
جهان چون شب بهمن از تیره میغ
چه ابری که باران او تیر و تیغ.
چو برق درخشنده از تیره میغ
همی آتش افروخت از هر دو تیغ.
جهان چون شب بهمن از تیره میغ
چه ابری که باران او تیر و تیغ.
فردوسی .
چو برق درخشنده از تیره میغ
همی آتش افروخت از هر دو تیغ.
فردوسی (از اسدی ).
