تیره مقر
لغتنامه دهخدا
تیره مقر. [ رَ / رِ م َ ق َ ] (اِ مرکب ) جایگاه تیره . قرارگاه تاریک و ظلمانی . در بیت زیر کنایه از گور است :
پند مدهید مرا گر بتوانید به من
آن چراغ دل از آن تیره مقر بازدهید.
رجوع به تیره شود.
پند مدهید مرا گر بتوانید به من
آن چراغ دل از آن تیره مقر بازدهید.
خاقانی .
رجوع به تیره شود.