تیزگفتار
لغتنامه دهخدا
تیزگفتار. [ گ ُ ] (ص مرکب ) بی باک و گستاخ در سخن . دلیر و جسور در گفتن مطلبی :
بدین برز بالای این پهلوان
بدین تیزگفتار و روشن روان .
رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.
بدین برز بالای این پهلوان
بدین تیزگفتار و روشن روان .
فردوسی .
رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.