تیمار بردن
لغت‌نامه دهخدا
تیمار بردن . [ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) غم خوردن . اندوه بردن :
چه باید رفته را اندوه خوردن
همان نابوده را تیمار بردن .
مرا که دانش از آغاز خویشتن نبود
چه دانم از پس انجام چون برم تیمار.
چه باید رفته را اندوه خوردن
همان نابوده را تیمار بردن .
(ویس و رامین ).
مرا که دانش از آغاز خویشتن نبود
چه دانم از پس انجام چون برم تیمار.
ناصرخسرو.
