جابر
لغت‌نامه دهخدا
جابر. [ ب ِ ] (اِخ ) ابن افلح اندلسی . او راست : کتاب استکمال در هیئت . (قفطی ص 319). وی دو بیت زیر را در هجاء ابوالبرکات گفته است :
لنا طبیب یهودی حَماقَتُه ُ
اذا تکلَّم تبدو فیه من فیه
یَتیه ُ والکلب ُ اعلی منه منزلةً
کانه بعد لم یَخرُج من التِّیه ِ.
و موسی بن میمون قرطبی رئیس یهودیان مصر کتاب هیئت او را اصلاح و تحریر کرده است . (تاریخ الحکماء قفطی ص 393). در قاموس الاعلام چنین آرد:جابر اندلسی ، لقبش شمس الدین و یکی از علما و ادبای اندلس و نیز یکی از فقهای مالکی است . یک نسخه از آثار ادبی منظومش در کتابخانه ٔ پاریس تحت شماره ٔ 1056 محفوظ است .
لنا طبیب یهودی حَماقَتُه ُ
اذا تکلَّم تبدو فیه من فیه
یَتیه ُ والکلب ُ اعلی منه منزلةً
کانه بعد لم یَخرُج من التِّیه ِ.
(تاریخ الحکماء قفطی ص 343).
و موسی بن میمون قرطبی رئیس یهودیان مصر کتاب هیئت او را اصلاح و تحریر کرده است . (تاریخ الحکماء قفطی ص 393). در قاموس الاعلام چنین آرد:جابر اندلسی ، لقبش شمس الدین و یکی از علما و ادبای اندلس و نیز یکی از فقهای مالکی است . یک نسخه از آثار ادبی منظومش در کتابخانه ٔ پاریس تحت شماره ٔ 1056 محفوظ است .
