جاربردی

جاربردی . [ ب َ ] (اِخ ) ابوالمکارم فخرالدین احمدبن الحسن بن یوسف جاربردی است که پیوسته مواظبت بر تحصیل علوم مینموده و به افاده ٔ طلاب ممارست داشته و دارای تألیفات بسیاری است از جمله :
1- شرح شافیه ٔ ابن الحاجب در علم صرف که بعد از شرح رضی بر همان متن یکی از بهترین شروح رساله ٔمزبور است و مکرر در ایران و استانبول بطبع رسیده است . 2- کتاب السراج الوهّاج است که شرح بر کتاب منهاج استادش قاضی ناصرالدین بیضاوی است و در علم اصول میباشد. 3- شرح ناقصی بر کتاب الحاوی قاضی بیضاوی است که در فقه است . 4- تعلیقات بر کشاف . 5- رساله ای در نحو بنام المغنی که شاگردش انمونی محمدبن عبدالرحیم بن محمد العمری المیلانی آن را شرح کرده است . وی ساکن تبریز بوده و در همان شهر بسال 746 هَ . ق . فوت کرده است . در خدمت قاضی ناصرالدین بیضاوی صاحب تفسیر معروف تلمذ کرده است و با قاضی عضدالدین ایجی معروف معارضات و مناقضات طولانی داشته که بعد از فوت وی پسرش ابراهیم بن احمد جاربردی نیز آن معارضات را ادامه داده و متن آنها در طبقات الشافعیه ٔ سبکی ج 6 صص 123 - 180در ترجمه ٔ قاضی عضدالدین ایجی مسطور است . وی در تصوف و عرفان مقام شامخی داشته و مرد باوقار و باحقیقتی بوده است . رجوع به تلخیص معجم الالقاب ابن الفوطی و طبقات سبکی و روضات و شذرات و معجم المطبوعات و کشف الظنون شود.