جان انجام
لغت‌نامه دهخدا
جان انجام . [ اَ ] (نف مرکب ) جان بآخر رساننده . خاتمه دهنده ٔ جان . جان پایان دهنده . کُشنده :
بروز بزم بود آفتاب گوهربار
بروز رزم بود اژدهای جان انجام .
چون ز بازو سیف جان انجام را بالا کند
پیش او صد خصم باشد همچو سیف ذوالیزن .
نه شکنجی که بود جان انجام
بل شکنجی که بود تیزآهنج .
چو دم بد آنکه برآمد سیاه پوشیده
گرفته در کف زربخش تیغ جان انجام .
بروز بزم بود آفتاب گوهربار
بروز رزم بود اژدهای جان انجام .
عمعق .
چون ز بازو سیف جان انجام را بالا کند
پیش او صد خصم باشد همچو سیف ذوالیزن .
سوزنی .
نه شکنجی که بود جان انجام
بل شکنجی که بود تیزآهنج .
سوزنی .
چو دم بد آنکه برآمد سیاه پوشیده
گرفته در کف زربخش تیغ جان انجام .
رضی الدین نیشابوری .
